Student internationale politiek en en JNM-er Lennert De Vroey bezorgt ons de dagelijkse post van het klimaatpeloton op weg naar Parijs. Dit is zijn laatste bijdrage! Een dag na aankomst blikt hij terug op de fietstocht naar Parijs en vooruit op de mars naar Oostende op 6 december.

 

Beste lezer,

 

Al is het dan met enige vertraging, het relaas van de laatste dagen van de fietstocht had u nog tegoed. Lange, goed gevulde dagen waren het, maar weer in Belgi? is er tijd om even terug? (en al een beetje vooruit) te blikken.

 

(pas) bienvenue en France

 

Die lange dagen zijn goeddeels op het conto van de Franse staat te schrijven. Omwille van een algemeen samenscholingsverbod in Ile de France werden de mensen uit Meaux verplicht om ons verblijf aldaar te annuleren. Twee etappes werden daardoor ??n, ofwel bijna 130 kilometer op vrijdag. Donderdagavond hadden we met z?n allen ook al vier baanhotels gevuld, omdat de eigenaar van de voorziene sporthal enkele dagen voor we zouden arriveren plots toch heel wat terreurdreiging meende te bespeuren in ons kleurrijke gezelschap. Ook de food truck van de catering was niet zomaar op ieder dorpsplein welkom om z?n smakelijke geuren te verspreiden ? nee, als het van Hollande en co afhing, waren we niet erg welkom.

 

In fijn contrast daarmee stonden de aanmoedigingen van mensen onderweg: lachende gezichten, openvallende monden, complimentjes en massa?s sympathie. Voeg daarbij de leuke sfeer, en je begrijpt waarom zo?n fietstocht niet alleen de benen afmat, maar tegelijk ook heel veel positieve energie oplevert.

 

Ongehoord gezellig

 

Terwijl ik donderdag en vrijdag blijf trappen, wisselen bossen velden af en bieten kolen; wind en mist komen en gaan, picon vin blanc wordt picon bi?re en de koffies nog iets kleiner ? of ik nog wat vermoeider. Met veel plezier observeer ik mijn medefietsers: de altijd net geklede man in lange regenjas die in de curverbox op zijn bagagedrager de regen van de dag meezeult; de Greenpeace-activist die op een fiets zonder versnellingen alle bergjes bedwingt; het duo op De Zwaluw, een witte tandem die de Tweede Wereldoorlog overleefd heeft.

 

?s Avonds volgt dan steevast een vrolijk samenzijn. De parking voor het hotel met de ietwat misleidende naam Premi?re Classe moet er nog nooit zo idyllisch bij hebben gelegen als donderdag omstreeks een uur of negen: een food truck, ?bio-bar, vuurkorf en luidspreker, meer is er niet nodig om de sfeer er helemaal in te brengen. Het is ontzettend gezellig ? op die anders zo treurige plek en met 130 lange kilometers voor de boeg de dag nadien zelfs bijna ongehoord gezellig.

 

 

Samen uit, samen thuis

 

Maar kijk, vrijdag breekt aan en gaat voorbij, net als de 130 kilometers, die er eerder 120 blijken. Ile de France is niet eens een burcht; ons ?JNM-peloton? bolt lustig in gesloten rangen verder, onderweg is er tot twee keer toe bevoorrading. Het schemert als we langs een aardig kanaal Parijs binnenrijden, recht naar de mooie jeugdherberg. In de hal vliegen de felicitaties in het rond.

 

Later op de avond, in de conference room, is er een laatste briefing. Het uitgelezen moment om een paar mensen te bedanken: de organisatie krijgt een staande ovatie, en ook Charlotte en Jeroen, die alle logistiek voor het vervoer naar de geannuleerde Mars hebben geregeld, worden als helden onthaald. Als uitsmijter is er de quiz die was voorzien voor onderweg. De Slimste Bus Ter Wereld is een knap stukje entertainment, maar steekt ook lichtjes: de vraag ?wat als?? komt bij momenten toch eens piepen. Het was ongetwijfeld prachtig geweest om in het weekend fietsers, lopers, treinen en bussen van over heel de wereld Parijs te zien binnendruppelen, om de bedrijvigheid te zien groeien en uiteindelijk allemaal samen op te stappen in de boulevards en avenues. En toch, ondanks alles, is de klimaatbeweging wel degelijk blijven groeien. Maar dat is voor straks.

 

Na de quiz zwermt de massa uit: naar bed, de straat op, naar de bar. Ik buig me met een groepje over de actie waarmee we zaterdag nog voor vertrek van ons willen laten horen. Door tijdsgebrek, de diverse samenstelling van ons peloton en de ?tat d?urgence is het niet eenvoudig kiezen. Toch heeft het wel wat, in een leeglopende bar naar kaartjes van Google Maps zitten turen. We veranderen vier keer van idee voor we onze bedden toch nog enkele uren te gelde te maken, om het plan bij het ontbijt alsnog te wijzigen. Maar als we zaterdag rond 10u uit het Parc de la Villette vertrekken, als een grote fietsende familie, is iedereen wel tevreden.

 

We hebben er dan net een spontane critical mass van het hostel naar het park op zitten. We parkeerden er in groepjes onze fietsen, als getuigen van onze komst. Een actie zonder politie, m?t iedereen: samen uit, samen thuis. Op de loopbrug boven het kluwen van wielen en frames klonk de samenhorigheid uit 178 kelen. Dan kwam het spandoek naar beneden: Wij zijn niet te stoppen.

 

 

Niet te stoppen (heus)

?

En het is nog waar ook. Die hashtag is veel meer dan een slogan of een stijlfiguur. Ze is realiteit.

 

Het is zondagavond. Vanmiddag fietste ik de benen los in Gent, samen met vierhonderd anderen. Ook in Brussel, Oostende, Mechelen en Antwerpen kwam volk op straat, en overal in Belgi? waren er lokale acties, tot in de huiskamer toe. Climate Express-voorzitster Natalie vatte het in de schaduw van het Gravensteen kernachtig samen:? ?We mogen nergens betogen, dus betogen we overal.? Zelfs Kulderzipken zou het niet beter kunnen zeggen.

 

Overal, maar toch vooral nog zondag in Oostende. Een overload? Zou kunnen. Maar als ik kijk naar het enthousiasme waarmee ons land vandaag op straat kwam, lijkt het wel of je alleen maar m??r zin kan krijgen in een unieke Sinterklaas aan zee. Klimaat leeft, meer dan ooit. Net daarom ook die bezorgdheid over besluitvorming en basisdemocratie, die in vele van de slogans waarmee we ons schor schreeuwden vervat zit. Want als er zoveel volk begaan is met klimaatopwarming, moet men daar ook op een serieuze manier mee aan de slag.

 

Het is zondagavond en dus ??n nacht voor de start van de COP. De bevoegde Belgische ministers hebben nog geen klimaatakkoord gesloten. Moeilijk te zeggen wat het ergste zou zijn: zes ministers die zonder akkoord naar de COP vertrekken, of zes ministers die op ??n nacht, murw van de vermoeidheid, toch nog gauw iets regelen. Hoe dan ook gaat het slechts over een verdeelsleutel, en vooral over zo weinig mogelijk moeten doen. Visionaire idee?n hoeven we alvast niet te verwachten ? wie zes jaar lang nauwelijks stappen zet, zal dat in ??n nacht ook niet doen. Dus nee, Schauvliege en co zouden niet meteen een plek hebben verdiend in ons klimaatpeloton. Wat ze wel goed kunnen, is mobiliseren voor Oostende; daar zijn ze volop mee bezig.

 

Zo, daarmee zit deze mini-reeks erop. Heel graag tot op de dijk! En kom gerust met de fiets, wat een heerlijkheid.